Το πε κι έγινε: «Το πρωτάθλημα θ’ αρχίσει το Σάββατο οπωσδήποτε». Εξίσου υπερήφανη θα πρέπει να είναι και η Αστυνομία. Μπορεί τους χούλιγκαν να μην τους κάνει ζάφτι, αλλά τους απεργούς μπασκετμπολίστες τους πέταξε έξω από το παρκέ. Μόνο ο Λάζαρος Παπαδόπουλος τους ξέφυγε και δεν κατάφεραν να τον συλλάβουν και να τον πάνε αυτόφωρο.
Πράγματι το πρωτάθλημα της Α1 ξεκίνησε. Όχι ακριβώς όπως είχε τελειώσει το περυσινό στο ΣΕΦ, αλλά μ’ ένα διαφορετικού επιπέδου καραγκιοζιλίκι:
Τον Ολυμπιακό να συντρίβει τους έφηβους του Άρη και τον Παναθηναϊκό να κάνει περίπατο εναντίον των ξένων του ΠΑΟΚ. Με τη βοήθεια των ΜΑΤ, τα φύλλα αγώνων, άνοιξαν κι έκλεισαν κανονικά. Αν αυτό και μόνο ήταν το ζητούμενο για την έννομη τάξη του μπάσκετ και όσους την εκπροσωπούν, τότε η αποστολή πέτυχε 100%. Αν άλλωστε κάποιος έβλεπε τα αθλητικά στο κεντρικό βραδινό δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ, το Σάββατο το βράδυ, χαμπάρι δεν θα έπαιρνε. Διαβάζοντας αυτά που τους είχαν γράψει ο εκφωνητής είπε επί λέξει. «Εν μέσω προβλημάτων έγιναν τα παιχνίδια της πρεμιέρας για το πρωτάθλημα της Α1».
Ποια να είναι αυτά τα προβλήματα ο καθένας ήταν ελεύθερος να υποθέσει: Ότι είχαν στάσεις εργασίας οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας και δεν μπορούσαν να πετάξουν οι ομάδες. Ότι οι μπάλες ήταν ξεφούσκωτες και δεν μπίσταγαν καλά. Ότι λόγω ξαφνικής νεροποντής κάποια κλειστά είχαν γεμίσει νερά. Η λέξη απεργία δεν ειπώθηκε καν. Κι όχι ια πολιτικούς λόγους. Ο πατερούλης του ελληνικού μπάσκετ, Γ. Βασιλακόπουλος, έχει τον τρόπο του να περνάει αυτό που θέλει. Μέχρι και να κάνει δημοσιογραφική δεοντολογία, ρόμπα ξεκούμπωτη.
Και να πεις ότι αυτά τα παλιόπαιδα είχαν οικονομικά αιτήματα; Ότι εν μέσω κρίσης, ζητάνε αυξήσεις και μεγαλύτερα συμβόλαια; Θεσμικά είναι τα προβλήματα που θέλουν να λύσουν: Η ασφάλισή τους, η πιο ελεύθερη μετακίνηση τους όταν λύνεται το συμβόλαιο τους και μια minimum εγγυητική σαν δικλίδα ασφαλείας για να μπορεί να παίζει η κάθε ομάδα στο πρωτάθλημα. Ποιος να τα κάνει όμως αυτά; Ο Άμποτ κι ο Κοστέλο που συνθέτουν το δίδυμο της αποκαλούμενης αθλητικής ηγεσίας; Νικητιάδης και Μπισταξής γλώσσα δεν βάζουνε μέσα τους. Αντί να πράττουν και να αποφασίζουν, σχολιάζουν. Τα πάντα: Από την επίθεση στον Μπάγεβιτς στο «Ελ Πάσο» μέχρι τις αποχωρήσεις των Γκέκα-Κυργιάκου από την Εθνική Ομάδα. Στο θέμα της απεργίας που είναι 100% αρμόδιοι και υπεύθυνοι για να το διαχειρισθούν και να αποφασίσουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τουμπεκίδες. Κουβέντα δεν είπαν.
Θα μου πείτε, τώρα εδώ ο κόσμος καίγεται, οι μπασκετμπολίστες χτενίζονται. Υπάρχουν άλλα σοβαρότερα προβλήματα. Όταν πεινάνε οι συνταξιούχοι, όταν καταργούνται βασικά εργασιακά δικαιώματα, ποιος θα ασχοληθεί με το ασφαλιστικό των μπασκετμπολιστών; Καλοπληρωμένοι είναι ας τα πληρώσουν από την τσέπη τους.
Από το μερικό όμως, βγάζει συμπεράσματα και για το γενικό. Ότι όταν αρχίζει ένας διάλογος τον τελευταίο λόγο τον έχουν η Αστυνομία και οι Ειδικές Δυνάμεις. Όπως με του φορτηγατζήδες, όπως με τους συμβασιούχους του Υπουργείου Πολιτισμού, όπως τώρα με την απεργία στο μπάσκετ. Η μοναδική διαφορά, ότι στην Ακρόπλη έριξαν χημικά επειδή ο χώρος ήταν ανοιχτός, ενώ στα γήπεδα του μπάσκετ που είναι κλειστά δεν έκαναν χρήση δακρυγόνων.
Πράγματι ο Βασιλακόπουλος, μπορεί να είναι υπερήφανος για την μπασκετάρα του, όπως την αποκαλεί. Στην όγδοη δεκαετία της ζωής του και χωρίς διεθνή γαλόνια πλέον, επέστρεψε στο ελληνικό μπάσκετ για να κλείσει σαν παράγοντας. Μια καριέρα που άρχισε με την ελληνοποίηση του Ντέιβιντ Στεργάκου και τελειώνει με το σπάσιμο της απεργίας των μπασκετμπολιστών. Σκέψου δηλαδή, να μην ήταν προοδευτικός, δημοκράτης και σοσιαλιστής. Θα είχε ζητήσει την απέλαση του Λάζαρου Παπαδόπουλου και την επιστροφή του στην Τασκένδη απ όπου ήρθε και τον εγκλεισμό των άλλων συνδικαλιστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλά-Μακρόνησος. Πράγματι, το ελληνικό μπάσκετ, εκεί που έχει καταντήσει, έχει τον ηγέτη που του αξίζει. Καλύτερο υπηρέτη των συμφερόντων τους, οι παράγοντες δεν θα μπορούσαν να βρουν. Ακόμα κι οι Φιλιπινέζες κάποιες φορές δυστροπούν και στραβομουτσουνιάζουν. Ο Βασιλακόπουλος ποτέ.
Ποια να είναι αυτά τα προβλήματα ο καθένας ήταν ελεύθερος να υποθέσει: Ότι είχαν στάσεις εργασίας οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας και δεν μπορούσαν να πετάξουν οι ομάδες. Ότι οι μπάλες ήταν ξεφούσκωτες και δεν μπίσταγαν καλά. Ότι λόγω ξαφνικής νεροποντής κάποια κλειστά είχαν γεμίσει νερά. Η λέξη απεργία δεν ειπώθηκε καν. Κι όχι ια πολιτικούς λόγους. Ο πατερούλης του ελληνικού μπάσκετ, Γ. Βασιλακόπουλος, έχει τον τρόπο του να περνάει αυτό που θέλει. Μέχρι και να κάνει δημοσιογραφική δεοντολογία, ρόμπα ξεκούμπωτη.
Και να πεις ότι αυτά τα παλιόπαιδα είχαν οικονομικά αιτήματα; Ότι εν μέσω κρίσης, ζητάνε αυξήσεις και μεγαλύτερα συμβόλαια; Θεσμικά είναι τα προβλήματα που θέλουν να λύσουν: Η ασφάλισή τους, η πιο ελεύθερη μετακίνηση τους όταν λύνεται το συμβόλαιο τους και μια minimum εγγυητική σαν δικλίδα ασφαλείας για να μπορεί να παίζει η κάθε ομάδα στο πρωτάθλημα. Ποιος να τα κάνει όμως αυτά; Ο Άμποτ κι ο Κοστέλο που συνθέτουν το δίδυμο της αποκαλούμενης αθλητικής ηγεσίας; Νικητιάδης και Μπισταξής γλώσσα δεν βάζουνε μέσα τους. Αντί να πράττουν και να αποφασίζουν, σχολιάζουν. Τα πάντα: Από την επίθεση στον Μπάγεβιτς στο «Ελ Πάσο» μέχρι τις αποχωρήσεις των Γκέκα-Κυργιάκου από την Εθνική Ομάδα. Στο θέμα της απεργίας που είναι 100% αρμόδιοι και υπεύθυνοι για να το διαχειρισθούν και να αποφασίσουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τουμπεκίδες. Κουβέντα δεν είπαν.
Θα μου πείτε, τώρα εδώ ο κόσμος καίγεται, οι μπασκετμπολίστες χτενίζονται. Υπάρχουν άλλα σοβαρότερα προβλήματα. Όταν πεινάνε οι συνταξιούχοι, όταν καταργούνται βασικά εργασιακά δικαιώματα, ποιος θα ασχοληθεί με το ασφαλιστικό των μπασκετμπολιστών; Καλοπληρωμένοι είναι ας τα πληρώσουν από την τσέπη τους.
Από το μερικό όμως, βγάζει συμπεράσματα και για το γενικό. Ότι όταν αρχίζει ένας διάλογος τον τελευταίο λόγο τον έχουν η Αστυνομία και οι Ειδικές Δυνάμεις. Όπως με του φορτηγατζήδες, όπως με τους συμβασιούχους του Υπουργείου Πολιτισμού, όπως τώρα με την απεργία στο μπάσκετ. Η μοναδική διαφορά, ότι στην Ακρόπλη έριξαν χημικά επειδή ο χώρος ήταν ανοιχτός, ενώ στα γήπεδα του μπάσκετ που είναι κλειστά δεν έκαναν χρήση δακρυγόνων.
Πράγματι ο Βασιλακόπουλος, μπορεί να είναι υπερήφανος για την μπασκετάρα του, όπως την αποκαλεί. Στην όγδοη δεκαετία της ζωής του και χωρίς διεθνή γαλόνια πλέον, επέστρεψε στο ελληνικό μπάσκετ για να κλείσει σαν παράγοντας. Μια καριέρα που άρχισε με την ελληνοποίηση του Ντέιβιντ Στεργάκου και τελειώνει με το σπάσιμο της απεργίας των μπασκετμπολιστών. Σκέψου δηλαδή, να μην ήταν προοδευτικός, δημοκράτης και σοσιαλιστής. Θα είχε ζητήσει την απέλαση του Λάζαρου Παπαδόπουλου και την επιστροφή του στην Τασκένδη απ όπου ήρθε και τον εγκλεισμό των άλλων συνδικαλιστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλά-Μακρόνησος. Πράγματι, το ελληνικό μπάσκετ, εκεί που έχει καταντήσει, έχει τον ηγέτη που του αξίζει. Καλύτερο υπηρέτη των συμφερόντων τους, οι παράγοντες δεν θα μπορούσαν να βρουν. Ακόμα κι οι Φιλιπινέζες κάποιες φορές δυστροπούν και στραβομουτσουνιάζουν. Ο Βασιλακόπουλος ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου