Αντιμέτωπες δυο… Ισπανίες

Ο SPORTDOG ΑΝΑΛΥΕΙ ΤΟ EL CLASSICO ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΑΣΗ. ΕΝΑΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧIΖΕΤΑΙ ΑΚΟΜΑ.

Το αποψινό μεγάλο ντέρμπι της Ισπανίας μεταξύ της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ Μαδρίτης αποτελεί αναμέτρηση που όσο και αν φαίνεται υπερβολικό σε κάποιους, ξεφεύγει από τα στενά όρια του ποδοσφαίρου αλλά και του αθλητισμού γενικότερα. 


Η συνάντηση ανάμεσα σε Καταλανούς και Καστιγιάνους φέρνει αντιμέτωπους δύο κορυφαίους συλλόγους, τους οποίους χωρίζουν πολλά περισσότερα αφού πρόκειται για ομάδες που συμβολίζουν τελείως διαφορετικές αξίες.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι σήμερα θα συγκρουστούν δύο διαφορετικές… Ισπανίες αφού η αντιπαλότητα της Μπαρτσελόνα με τη Ρεάλ έχει αποκτήσει και κοινωνικές προεκτάσεις. Έτσι, απόψε στο «Καμπ Νου» θα λάβουν θέσεις μάχης δύο… κόσμοι που κατ’ ανάγκη και όχι κατ’ επιλογή, συνυπάρχουν στη χώρα.

Ποιες είναι όμως οι διαφορές ανάμεσα στους «μπλαουγκράνα» και τους «μερένχες», οι οποίες καθιστούν το μεταξύ τους παιχνίδι τόσο ξεχωριστό; Ο sportdog προσεγγίζει εξωαγωνιστικά το ντέρμπι εστιάζοντας στο υπόβαθρο της σκληρής αντιπαράθεσης των δύο ομάδων.

Οι δύο ολότελα διαφορετικές πρωτεύουσες

Η κόντρα κρατά κοντά έναν αιώνα! Στην αρχή οι λόγοι της διαφοράς ήταν απλώς… γεωγραφικοί. Η μία είναι ομάδα της πρωτεύουσας, της Μαδρίτης, της πόλης της βασιλικής οικογένειας, που αντιπροσωπεύει την «παραδοσιακή» Ισπανία. Αντίθετα, η πρωτεύουσα της Καταλονίας έχει για καμάρι της την Μπαρτσελόνα.

Η… αντικαθεστωτική Καταλονία, ως γνωστόν διεκδικεί την αυτονομία της, γεγονός που όπως είναι φυσικό, προκαλεί αντιθέσεις και διαμάχες στη χώρα και στα… γήπεδα.

Πάντως, οι διαφορές ανάμεσα σε Μαδρίτη και Βαρκελώνη σε ό,τι έχει να κάνει με τη σπουδαιότητα των πόλεων, είναι μηδαμινές, κάτι που οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 που μεταμόρφωσαν τη δεύτερη και βοήθησαν σημαντικά στην ανάπτυξή της. Η Ισπανία είναι από τις λίγες χώρες στον κόσμο, στις οποίες η «συμπρωτεύουσα» -αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι τη Βαρκελώνη- δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από την πρωτεύουσα. Ακόμη όμως και έτσι να είναι, σε μία σχέση ανάμεσα σε πρωτεύουσα και συμπρωτεύουσα πάντα υποβόσκουν συγκρούσεις. Πάρτε για παράδειγμα και τα δικά μας…

Εξουσία εναντίον αντίστασης

Από εκεί και πέρα, η Ρεάλ θεωρείται ως η ομάδα που είχε την εύνοια της εξουσίας και των «γαλαζοαίματων», ενώ αντίθετα η Μπαρτσελόνα χαρακτηρίστηκε «επαναστάτρια» αφού πολλές φορές βρέθηκε απέναντι στο σύστημα και το πολέμησε. Πάντως, καμία από τις δύο δεν είναι σωστό να ταυτιστεί απόλυτα με τα δύο άκρα αφού στην πορεία τους υπήρξαν παραδείγματα που τις διαχώριζαν πλήρως από αυτά.

Οι συντηρητικοί Ρεάλ, οι δημοκράτες Μπαρτσελόνα

Το 1920, πάντως, ο βασιλιάς της Ισπανίας Αλφόνσο ΙΓ’ εξέδωσε διάταγμα με το οποίο ονόμαζε Ρεάλ (δηλαδή «βασιλική») τη μέχρι τότε Σοσιεδάδ Μαδρίτης. Ήταν η στιγμή που η Ρεάλ συνδέθηκε με την επικρατούσα τάξη, κάτι που της βγήκε σε καλό στην πορεία των χρόνων, ίσως όμως όχι στο βαθμό που πολλοί πιστεύουν. Ήταν προφανές ότι την εποχή εκείνη η ομάδα συσπείρωσε στις τάξεις των υποστηρικτών της, τους φίλα προσκείμενους προς το καθεστώς. Δεν ήταν καθόλου παράξενο ότι την περίοδο πριν από τον ισπανικό Εμφύλιο, τη Ρεάλ ακολουθούσαν οι συντηρητικοί, οι δεξιοί και εκείνοι που λίγο αργότερα τάχθηκαν στο πλευρό του δικτάτορα Φράνκο. Παράλληλα, οι οπαδοί της Ρεάλ έλκονταν –στην πλειοψηφία τους- από τις ανώτερες κοινωνικές τάξεις.

Στην αντίπερα όχθη, οι Καταλανοί της Μπαρτσελόνα ασπάζονταν τελείως διαφορετικές ιδέες σε επίπεδο πολιτικής. Προτιμούσαν τη δημοκρατία, που μεταξύ άλλων, είχε παραχωρήσει προνόμια στην περιοχή τους, ενώ προέρχονταν κυρίως από τα πιο χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Φυσικά, πολέμησαν τον Φράνκο δίχως, όμως, να καταφέρουν να τον σταματήσουν.

Ο Εμφύλιος, ο Φράνκο, η εκτέλεση του Σουνιόλ

Όταν άρχισε ο Εμφύλιος, το 1936, η κόντρα προσέλαβε ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις. Τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς, ο πρόεδρος της Μπαρτσελόνα, Τζοσέπ Σουνιόλ που ήταν και μέλος του αριστερού κόμματος Ανεξαρτησίας της Καταλονίας, συνελήφθη από στρατεύματα του Φράνκο και εκτελέστηκε.

Αν και η «Μπάρτσα» είχε ως και στη διοίκησή της αλλά και στο έμψυχο δυναμικό της δεξιούς, εντούτοις τής προσδόθηκε η ταυτότητα της αριστερής ομάδας, γεγονός που όξυνε την αντιπαράθεση με τους Καστιγιάνους. Η Ρεάλ αντίθετα ταυτίστηκε με το καθεστώς αλλά κάτι τέτοιο δεν ικανοποιούσε όλους τους οπαδούς της.

Μάλιστα, υπήρξαν ακόμη και στελέχη της διοίκησης της ομάδας της Μαδρίτης (π.χ. ο πρόεδρος Ραφαέλ Σάντσεθ Γκέρα), που συνελήφθησαν και βασανίστηκαν από τη δικτατορία.
Επιπλέον, πολλοί φίλοι της Ρεάλ υποστηρίζουν πως η ομάδα τους δεν είχε τη βοήθεια του Φράνκο, τουλάχιστον στο βαθμό που πολλοί νομίζουν, καταθέτοντας το απόλυτα λογικό επιχείρημα ότι από το 1939 ως το 1953 –δηλαδή, στα 15 πρώτα χρόνια της δικτατορίας- η Ρεάλ δεν κέρδισε ούτε ένα Πρωτάθλημα!

Άνωθεν παρεμβάσεις

Φυσικά, υπάρχει αντίλογος καθώς καταγράφηκαν και άνωθεν παρεμβάσεις υπέρ της Ρεάλ. Στην ιστορία έχει μείνει το 11-1 του επαναληπτικού ημιτελικού του Κυπέλλου του 1943, που έγινε στη Μαδρίτη. Η Μπαρτσελόνα είχε κερδίσει 3-0 το πρώτο ματς, στο οποίο οι οπαδοί της ήταν ιδιαίτερα εχθρικοί προς τους παίκτες της αντιπάλου. Στον επαναληπτικό, το κλίμα ήταν εκρηκτικό, ενώ πριν από το ματς οι «μπλαουγκράνα» δέχθηκαν στα αποδυτήρια την επίσκεψη δύο ανθρώπων του καθεστώτος, που εμμέσως πλην σαφώς τους απείλησαν.

Στο γήπεδο, οι πέτρες έπεφταν βροχή, οι φιλοξενούμενοι ήταν τρομοκρατημένοι και στο ημίχρονο έχαναν 8-0. Στην ανάπαυλα, οι εκπρόσωποι του Φράνκο ξαναβρέθηκαν για… κουβεντούλα και συστάσεις στα αποδυτήρια της «Μπάρτσα», που στην επανάληψη δέχθηκε άλλα τρία γκολ. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι φιλοξενούμενοι τιμωρήθηκαν για τη συμπεριφορά τους στο παιχνίδι αυτό με το σκεπτικό ότι προκαλούσαν τους οπαδούς της Ρεάλ!Βέβαια, υπήρξαν και περιπτώσεις που το καθεστώς βοήθησε την «Μπάρτσα» ή τουλάχιστον δεν την πολέμησε, όπως π.χ. στην κατασκευή του «Καμπ Νου», που άρχισε το 1954.

Οι μεταγραφικές κόντρες

Οι δύο ομάδες βρέθηκαν στα… χαρακώματα και στο πλαίσιο της διεκδίκησης παικτών, που αποτελούσαν κοινούς μεταγραφικούς στόχους. Οι περιπτώσεις που σαφώς ξεχωρίζουν είναι αυτές των Αλφρέδο ντι Στέφανο και Γιόχαν Κρόιφ, οι οποίοι κατέληξαν σε Ρεάλ και Μπαρτσελόνα αντίστοιχα. Πάντως, σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη, η απόκτηση του ντι Στέφανο από τη Ρεάλ είχε πλούσιο παρασκήνιο με τον Φράνκο να επεμβαίνει με τον πλέον απροκάλυπτο τρόπο και να συμβάλει τα μέγιστα για την ολοκλήρωση της μεταγραφής.

Φυσικά, με το πέρασμα του χρόνου οι κοινωνικές και πολιτικές διαφορές άρχισαν να ατονούν αλλά η κόντρα του παρελθόντος παραμένει άσβεστη. Οι αντιπαραθέσεις εξακολουθούν να υφίστανται και πολλές φορές οι αγώνες των δύο αντιπάλων είναι επεισοδιακοί.

Οι «προδότες»

Παράλληλα, οι οπαδοί έχουν «δεθεί» τόσο πολύ με τις ομάδες τους, που ως ένα σημείο «απαιτούν» το ίδιο και για τους παίκτες τους. Έτσι, όσοι αλλάζουν «στρατόπεδο» θεωρούνται αυτομάτως «προδότες» για τους μεν αλλά ήρωες για τους δε. Η πιο τρανταχτή μεταγραφή ήταν αυτή του Λουίς Φίγκο, ο οποίος το 2000 -και μετά από πέντε χρόνια στην Μπαρτσελόνα- φόρεσε τη φανέλα της Ρεάλ. Την ίδια διαδρομή είχε κάνει το 1988 και ο Γερμανός Μπερντ Σούστερ.

Αντίθετα, ο Χαβιέ Σαβιόλα το 2007 και ο Λουίς Ενρίκε, έντεκα χρόνια νωρίτερα, έφυγαν από τη Ρεάλ για να παίξουν στην Μπαρτσελόνα. Στην ίδια λίστα, αυτή των παικτών που… αλλαξοπίστησαν, περιλαμβάνονται –μεταξύ άλλων- τα ονόματα των Σαμουέλ Ετό, Ρονάλντο, Μίκαελ Λάουντρουπ και Γκεόργκι Χάτζι.




www.sportdog.gr